Blog #3, Pest verleden

Hoi lieve lezers,

Welkom bij alweer blog 3!

Leuk dat jullie nog steeds geïnteresseerd zijn!

Zoals ik al een keer eerder heb verteld in mijn eerdere blogs, waren mijn kinderjaren niet altijd leuk geweest. Ik heb beloofd hier later op terug te komen, dus bij deze het verhaal.

Aan dit verhaal is NIKS gelogen, en kan op sommige momenten best wel heftig zijn.

(Alles speelde zich af tijdens mijn basisschoolperiode)

Mijn basisschoolperiode was voor mij een kleine ´hel´. Dit door het pestgedrag dat zich 8 jaar lang heeft afgespeeld. Ik was vroeger een heel stil en rustig meisje, dus een makkelijk doelwit.

Het pesten begon eerst met woorden als: dikzak, rooie etc. Dit vond ik als kind natuurlijk niet leuk, maar het waren maar woorden, dus ik probeerde ze te negeren en er vooralsnog het beste van te maken.

Het begon naarmate de tijd verstreek telkens heftiger te worden. In de klas werd ik belachelijk gemaakt door de ´vaste´ persoon die me altijd pestte, haar naam zal ik niet noemen, maar het begint met een S. S maakte opmerkingen als: dom kind, je weet niks, je zal nooit ver komen.

Docenten hoorden dit ook, maar deden niks, want het zijn maar woorden en kinderen kunnen af en toe onaardig zijn.

Ik heb vaker bij docenten geklaagd over pestgedrag, maar werd nooit serieus genomen en er werd niks aan gedaan. Ik werd hier verdrietig door, en zag school als een hel, 8 jaar lang.

Het pestgedrag begon per jaar erger te worden. S stookte mensen tegen me op, en gelukkig gingen mensen er niet op in.

S heeft meerdere malen mijn spullen vernield, of beschadigd, waaronder 1x mijn fiets. Ook vond ze het leuk om met inkt te gooien bij bijvoorbeeld mijn nieuwe kleding die ik toen met trots droeg.

Dit was nog niet alles. In groep 6/7/8 begon het pesten zich te ´vermenigvuldigen´. Dit keer kwam er ook ´geweld´ bij kijken. Ik werd aan mijn haren getrokken, werd geschopt of geslagen als er geen docent in de buurt was. Blijkbaar vonden andere leerlingen dit leuk om te zien, aangezien er nooit iemand tussen sprong. Docenten negeerden dit gedrag nog steeds, waardoor ik de hoop had verloren dat dit ooit nog zou stoppen.

Tijdens de gymlessen liet S me struikelen, waardoor ik vaak blauwe plekken had van de harde klappen. Ook vond ze het leuk om letterlijk over me heen te lopen als ik op de grond lag.

Op 1 dag had ik er genoeg van, en duwde ik S in de klas omver, ik kwam eindelijk voor mezelf op. De docent vond dit onacceptabel gedrag, en heeft mij straf gegeven. Ik heb haar verteld wat er zich de afgelopen 8 jaar afspeelde, maar ze geloofde het niet en liet de situatie zoals het was.

Vriendinnen van S hebben naderhand tegen haar gezegd dat ze moest stoppen met het pesten. Het was wel genoeg geweest, ze heeft haar punt wel gemaakt. Hier luisterde ze naar. Ze liet me met rust, maar kon af en toe een nare opmerking niet achterwege laten. Ik kon eindelijk mijn angst deels opzij zetten, godzijdank.

Ik kom S nog steeds af en toe bij de Jumbo tegen op winkelcentrum Hoge Vucht waar ze werkt. Ze kijkt me aan, maar heeft nooit haar excuses aangeboden. Ik ben ook niet van plan het gesprek met haar aan te gaan. Mocht zij het zelf starten, dan ben ik zeker bereid om te luisteren.

S was niet de enige die me in deze periode angst heeft aangejaagd. Mijn 2 buurmeiden waren misschien nog erger dan dit. D en B. D was de ergste van de 2.

Ik zal hier niet teveel op ingaan omdat ik niet alles meer weet. Er is wel 1 moment in mijn leven geweest die hun hebben aangericht, die ik nooit zal vergeten, nooit.

Tijdens mijn schoolpauzes was ik vaak te vinden op Winkelcentrum Hoge Vucht. Ik kocht daar meestal wat lekkers bij de bakker, maar deze dag niet. Ik kreeg de kans er niet voor.

Eenmaal uit school gelopen stonden ze daar, D en B. Ze waren me aan het opwachten. Waarom, dacht ik nog. Ik liep rustig naar het winkelcentrum toe, hun negerend. Ik merkte dat ze achter me aanliepen en hun tempo ging telkens een stapje sneller.

Ik begon te rennen door het winkelcentrum om hun kwijt te raken, maar dat lukte me niet. Ik zag nog maar 1 optie ---> teruggaan naar school en om hulp vragen. Zo gezegd zo gedaan

Ik rende richting mijn school, maar ik kon het niet bereiken. D en B haalden me in en begonnen op me in te slaan. D pakte me hard vast bij mijn keel zodat ik geen adem kon krijgen. Ik heb me nog nooit zo angstig gevoeld. Ik begon sterren te zien en dacht dat dit misschien wel het einden zou zijn van alles.

Op dat moment kwam er een vrouw met een kinderwagen aansnellen en D en B renden weg. De vrouw vroeg me hoe het ging, maar het enige wat ik kon doen was alleen maar huilen. Huilen van angst, en huilen omdat eindelijk iemand me hielp, en dan nog iemand die ik niet eens kende!

Deze vrouw bracht me terug naar school en riep er een docent bij. Eindelijk werd er naar me geluisterd door de docenten, en ik voelde me eindelijk gehoord door de docenten die me 8 jaren lang niet zagen staan.

D en B

D zie ik nog regelmatig want we wonen in dezelfde flat. Ik heb absoluut geen band met D. Het enige wat ik uit mijn mond krijg, is heel soms een HOI. Wat zij me in deze tijd heeft aangedaan vergeet ik niet meer, nooit meer. Ik zal altijd volwassen blijven en respectvol tegen haar, maar meer dan dat hoeft ze van mij niet te verwachten. Ze heeft nooit haar excuses geboden, terwijl ze er vaak genoeg de kans voor had. Helaas heeft ze deze niet benut.

Mocht je dit lezen, D, dan hoop ik van harte voor je dat je een mooie toekomst tegemoet gaat, en dat je dit soort dingen nooit meer bij iemand flikt.

B zie ik bijna elke dag. B en ik hebben dit een tijd geleden echt uitgepraat. Dit waardeerde ik echt met heel mijn hart. B en ik spreken elkaar gewoon normaal en gezellig als we elkaar zien, zo kan het dus ook gewoon. B wens ik ook natuurlijk het allerbeste toe, en mocht ze ooit iemand nodig hebben, zal ik er voor haar zijn. B is echt veranderd, en dat maakt haar een mooi mens met een hart van goud.

Mijn ouders en broer wisten ook van dit pestgedrag af. Ze konden er helaas alleen niks aan veranderen. Van gesprekken met docenten tot gesprekken met de ouders van de pesters... Niks mocht helpen helaas. Ze waren er echt altijd voor me in deze tijden, en zij hebben er voor gezorgd dat ik alsnog van mezelf kon houden in deze tijden.

Hoe kijk ik er nu op terug?

Nu, jaren later, kijk ik er met een rustig gevoel op terug. Het is eenmaal gebeurd en niet meer terug te draaien. Als ik kijk waar ik nu sta in het leven, ben ik echt trots op mezelf. Ik jaag mijn eigen dromen na, en maak ze waar.

Ik heb de liefste en fijnste mensen om me heen die ik mijn familie en vrienden mag noemen.

Ik krijg mooie kansen aangeboden, en ik krijg veel vertrouwen van diverse mensen.

Ik zie mijn toekomst positief tegemoet met allerlei mooie dingen op de planning.

Dit pestverleden heeft me alleen maar sterker gemaakt, en heeft me gemaakt tot de persoon die ik op dit moment ben:

Een jonge, lieve meid met een hart van goud. Iemand die haar dromen volgt en ze uit laat komen. Een meid die kan houden van de juiste mensen, en een meid die altijd positief is.

That´s me, en dat zal niemand ooit nog kunnen veranderen.

Ik bedankt jullie voor het lezen van dit artikel.

Mocht jij iemand zijn die gepest wordt en zijn/haar hart wilt luchten, dan ben ik altijd bereid om naar jullie verhalen te luisteren en jullie te helpen waar ik maar kan.

Ben jij een pester, of ben je er 1 geweest, en wil ook jij je verhaal kwijt, dan mag dat natuurlijk ook bij mij. Ook naar jou verhaal zal ik luisteren.

Tot de volgende blog,

X,

Nadja F.